Parallel Pulubi (Flash Fiction) - Part 2

"Tol, anong ginagawa mo rito?"

Tumalikod ako. Si Popoy. Amoy punyeta rin. Nakasuot ng gray shirt na may print na "Punk's Not Dead" in graffiti font. As usual, punit na punit din ang outfit niya like mine. Good news. Good news.

"Tol, di ba may shift ka ngayon? Baka late ka na," sabi niya.

Anong shift? Bakit mali-late? Tangina, napakasamang balita. Wala yatang alam si Popoy.

"Ha? Anong shift, tol?"

"Call center agent ka, hindi ba? You know, BPO stuff? Mag-a-alas syete na, shift mo na. 'Di ka papasok?"

Puta.

"Ha? Ha? Anong call center? Anong BPO? Ha?"

"Tangina, suminghot ka ba? Ba't di mo 'ko sinabihan?"

"Ha? Ha? Anong suminghot?"

Tumawa si Popoy. Humalakhak ang gago.

"Osya, mauna na'ko. Napaka-stressful maging COO ng company! Kitakits sa Mayhem mamayang hapon, tol. Bill's on me!" Lumakad si Popoy na parang normal at malinis at desenteng nilalang sa mundo. Hindi niya alam na amoy punyeta siya at butas ang kanyang suot na pantalon.

Puta. Wala akong nakuhang mga kasagutan.

"Ser, ser, palimos po."

Nasa likod ko't kumakalabit sa aking sando ang isang dalaga. Naka-yellow dress at Ray Ban sunglasses. Six inches na high heels. Purple lipstick. Newly-rebonded hair. Napakasilaw ni eneng.

"Ser, ser, konting barya lang po."

"Iha, makinig ka. Ka-tripping mo ba 'yung lalaking naka-tuxedo? Yung sa kabilang kanto oh. Kita mo? Anong trip niyo, ha?"

"Ano po, ser? Di ko po kilala 'yan. Hindi po. Hindi po."

"Ba't ka mamamalimos, ha? Ang gara-gara ng outfit mo. Anong mabibigay ko sa'yo?"

"Ser, wala po akong trabaho. May sakit po ang anak ko. Andun po," at tinuro niya ang isang batang naka-red hoodie at Converse kicks na naglulumpasay malapit sa traffic light sa harapan ng BDO.

Napunyeta na talaga ako.

"Konting barya lang po, ser, pantawid gutom lang po sa anak ko."

Hindi ko alam kung bakit, dumampot ako sa bulsa ko at nakaramdam ng papel. Kinuha ko ito, at putangina, sampung libong piso!

Puta.

Puta talaga.

"Wew, hanep. Andaming pera n'yan, ser. Siguradong may barya ka rin n'yan. Sige na, ser. Konting barya lang po."

Binigay ko sa nakakasilaw na dalaga ang isang libo.

Hindi ito ang mundo ko. Ngunit, tangina, ang yaman ko rito.

Tumalon sa tuwa ang dalagang naka-yellow dress at purple lipstick. Tumakbo ito patungo sa batang naka-Converse kicks.

Anong nangyari sa mundo? Masisiyahan ba ako sa nangyari?

Lumakad ako nang lumakad. Walang patutunguhan. Hindi ko alam, I'm in deep shit thinking na pala.

Puta, pa'no ako napadpad rito? Pa'no ba makakaalis? Gugustuhin ko kayang umalis? Ano pang mga nakakawindang na surpresa ang naghihintay sa'kin sa mundong 'to?

Huminto ako sa isang kalyeng pinangalanang Blood Street.

Tangina, the name speaks for itself.

Nasa harapan ko ang limang lalaking naka-suit, black glasses, red ties, shiny leather shoes. Ang lalaking nasa gitna, may hawak na pugot na ulo.

Nakalimutan kong mayaman nga pala ako.

Nakalimutan kong minsan na rin palang sumagi sa isip kong gumawa ng masama para magkapera.

Noon 'yun. Noong pulubi pa ako. Teka, pulubi pa naman din ako. Teka. What? What?

Papatayin ba ako ng mga gagong 'to? Hoholdapin? Minsan ko na ring ginustong mang-holdap dahil sa gutom. Tangina, ang gulo-gulo!

"Ang taba ng hawak mong papel, ser."

Napunyeta na.

Parallel Pulubi (Flash Fiction) - Part 1

Holy shit, napabulyaw ako. Holy motherfucking shit.

Nasa harapan ko ang isang lalaki na nakasuot ng tuxedo. Puta, ang desente ng hayop.

"May pagkain ka ba d'yan, boss?"

Ano raw? Anong pagkain?

"Boss, kahapon pa po ako walang kain. May sobra ka ba d'yan?"

Puta. Ba't nanghihingi ng pagkain ang taong 'to sa 'kin? Tatlumpu't dalawang taon na ako rito sa lansangan, ni minsan hindi pa ako nakakaranas na may taong obviously rich na nanghingi ng pagkain sa 'kin. Puta. Anong nangyayari?

"Boss, boss."

"Ano ho?"

"Me pagkain pa po ba kayo d'yan? Napakasakit na po ng tiyan ko."

"Ba't di ka umuwi sa inyo? Na'san sasakyan mo? Puta, may pera ka, 'di ba?"

"Ha? Anong pera po? Anong sasakyan? Tatlumpu't isang taon na ako rito sa lansangan. Pera? Sasakyan? Tatlumpu't isang taon kong pinangarap ang mga 'yan."

What the fuck.

"A-ano? Anong pinagsasabi mo?"

"Lumaki po ako rito sa lansangan, namamalimos araw-araw, dumedepende sa mga taong mayaman para mabuhay, sa mga taong tulad niyo po."

"Ano? Anong tulad ko?"

I looked at my hands, filthy as usual. Puta, amoy kanal na naman ako. Pinalayas na naman ako ng may-ari ng lote sa harap ng pharmacy, doon pa naman ako natutulog. Comfy place. Comfy tiled floor. Puta, nami-miss ko na ang spot na 'yun.

Teka, anong pinagsasabi ng taong 'to? Paano ako naging mayaman sa hitsura kong 'to?

"Kahit barya lang po. Maawa po kayo."

"Puta, pare. Anong pinagsasabi mo? Anong trip mo, ha? Nakikita mo ba ang taong nasa harapan mo?"

"Opo, opo."

"Anong nakikita mo? Anong suot ko? Anong amoy ko? Panget ng mukha ko, di ba? Pulubi, di ba? Pulubi?"

"Ha? Hindi po. Hindi po. Nakasuot ka ng maruming sando na may punit sa gitna. Amoy punyeta po kayo. Panget din po. Pulubi? Ha? Anong pulubi? Araw-araw ko pong pinaglilimusan ang mga katulad niyo. Ang mga mayayaman sa mundong 'to. Tumingin po kayo. Ayun, po. Doon. Kita mo?"

Puta, pinagtatawanan ng tatlong pulubi sa kabilang kanto ang isang babaeng naka-gown, nakadapa sa bangketa, umiiyak. Pinagbabato ng barya ng mga gago ang babae. Holy shit. Anong tripping 'to?!

"Konting barya lang po. Sumasakit na po talaga ang tiyan ko."

Nakatingin pa rin ako sa tatlong pulubi. What the fuck is going on?

"Boss?"

Puta. Puta. Puta. Anong nangyayari?

"Boss?"

"Ha?"

"Palimos po."

"Tangina. Anong palimos? Ginagago mo ba ako, ha? Ha?"

Tumayo na 'ko.

"Anong palimos? Ibenta mo 'yang tuxedo mo, gago!"

"Ano po? Itong suot ko po ba? Napulot ko lang 'to. Maraming ganito roon sa waste dump. 'Yang suot mo po, wew, jackpot po kayo d'yan pag binenta mo. Sa huling pagkakaalam ko, pitong libo yata? Ewan, basta mamahalin po 'yan!" Tumawa ang gago. "Pero, boss, konting barya lang po talaga. Maawa po kayo."

"Tangina, umalis ka sa harapan ko!"

Nagulat siya, yumuko, at umatras. "Pasensya po, boss. Pasensya po," at lumakad sa kabilang kanto. Nilapitan niya ang naka-gown na babae. Hinimas nito ang ulo ng babae, may sinabi, at umiyak. Pagkatapos, dinampot niya ang mga tinapong barya ng tatlong pulubi kanina. Binilang niya ito at biglang tumingin sa 'kin. Puta, ngumiti ang gago.

Pinagmasdan ko ang paligid. Nasa syudad pa ako, ang mismong syudad, ang mismong lansangan na kinalakihan ko. Ganito ang hitsura nito pagkatulog ko kagabi. Ganito rin ito ngayon. Walang nagbago. Well, except this one. This fucking one. Bigla akong nagutom. Hindi sa pagkain, kundi sa mga sagot.

Then I realized, si Popoy.

Tama, si Popoy. Maraming alam si Popoy. Baka masagot niya 'to. Kailangan kong hanapin si Popoy. Puta, na'san ba ang gagong 'yun?

Kaastigan Features of Bob Ong's Si

Kaastigan features sa bagong libro ni Bob Ong na "Si":

1. Imagine na nag-Tagalog si Gabriel Garcia Marquez. This book comes near to be the Filipino "One Hundred Years of Solitude."
2. This book starts from Chapter 72 and ends with Chapter 1. Well, creatively, it ends with the last lines from the back cover of the book.
3. Hindi street language ang gamit ni Bob Ong in this book, unlike the previous nine books.
4. Humor, love, and more love.
5. You will be all smiles after reading the pages of the wedding proposal.
6. Astig lines like "binuo ang puso ko para durugin" and stuff.
7. Add up all romance/love/fairy tale books that you've read and all that gist is inside "Si".
8. You will be confused, but you'll love that confusion as you flip the pages.
9. All your stereotype about Bob Ong being this and that will be crushed. Filipino literature's middle finger just got published.
10. Bob Ong's tenth book suffices the three years of him being in hiatus. It is worth the wait, Bob.

RATING: 10/10

The Palace in the Slums

there’s a palace in the slums.

every night it holds a feast.
fancy lights up there festooned,
illuminates the sober moon
that has her underneath
a sad and ghastly place—

but the palace in the slums

takes the sadness off its face.

there are songs by the angels.

there is food for the gods.

there are tables for royals

enough for them who never had

time for heavenly songs,

swarming dosh for nutrition,

golden merit for royalty;

the slum knows no profusion.

the palace in the slums

holds a feast for children.

young souls of a land broken

may come inside the festive heaven

and sing the songs of angels,

eat the food of the gods,

sit at royal tables

and watch the lights from up above.

the children of the slums

go in there every night,

inside that palace that stands aloof

from its hostile neighbors of putrid sight.

the palace in the slums

is host for these lovely children

but there is no one around

come the day as the sun awakens.

no one around, too,

every night of jubilant feast.

no one that welcomes

or opens the door at least.

no man has been seen

inside the palace in the slums;

but there is word that in dawn

the children hear a distant hum

of a song by a child

up there in the yellow room

of the palace in the slums—

and the child seems in gloom.

the children bid goodbye

to whoever is inside

that mellow yellow room

of the gloomy humming child.

the gloomy humming child

dreams a dream every night.

in that dream is a palace

festooned by festive lights.

in that dream are sad young souls

making their way inside.

in that dream he lets them be,

lets them enjoy as he watches by

inside his mellow yellow room

in the palace that he made.

he watches them below

until his dream will fade.

as dawn comes near

the child hums a song;

a sad song like his dream

that will never be for long.

his song wakes him up

and the dreamy dream is gone.

he lies on a makeshift bed
alongside children of the slums.